Łuszczyca zwykła jest jedną z najczęstszych jednostek chorobowych skóry. Dotyczy skóry gładkiej, paznokci, skóry owłosionej głowy, a nawet stawów. Łuszczyca określana jest jako przewlekła choroba charakteryzująca się okresami nawrotów i remisji. Oczywiście istnieje wiele sposobów jej leczenia (zarówno tych domowych, jak i specjalistycznych).

Charakterystyka choroby i jej przyczyny

Łuszczyca jest niezakaźną chorobą grudkowo-złuszczającą, która w równej mierze dotyka kobiety i mężczyzn. Geneza choroby nie jest do końca znana. Na jej ujawnienie wpływają czynniki genetyczne, immunologiczne i środowiskowe.

Wyróżnia się dwa typy łuszczycy zwykłej:

• typ I dziedziczny, który cechuje się: wcześniejszym występowaniem w rodzinie (jest wyraźny związek z niektórymi antygenami zgodności tkankowej) i na ogół cięższym przebiegiem w porównaniu z typem II (ponieważ trudniej reaguje na leczenie, nawroty występują częściej, a zmiany skórne są uogólnione),
• typ II to tzw. łuszczyca dorosłych: pierwsze objawy pojawiają się po 40 roku życia, ma słaby związek z antygenami zgodności tkankowej HLA Cw6 i DR7 oraz charakteryzuje się ujemnym wywiadem rodzinnym.

Jak wygląda leczenie łuszczycy?

Całkowite wyleczenie tej choroby nie jest możliwe ze względu na występujące uwarunkowania genetyczne. Dlatego w tym przypadku stosuje się leki miejscowe i ogólne – fototerapia, przyjmowanie preparatów doustnych, leczenie alternatywne (np. kąpiele słoneczne i morskie) – w celu pozbycia się łusek, spowolnienia tempa przemian keratynocytów, zahamowania stanów zapalnych i wpłynięcia na reakcje immunologiczne organizmu. W leczeniu zewnętrznym, miejscowym stosuje się z kolei m.in. cygnolinę, dziegcie węglowe, analogi witaminy D3, tazaroten i kortykosteroidy.

Wybór metody leczenia uzależniony jest przede wszystkim od stopnia nasilenia zmian skórnych, charakteru przebiegu choroby czy ogólnej skłonności organizmu do nawrotów. Celem, do którego dąży się w leczeniu tego schorzenia, jest osiągnięcie jak najdłuższego okresu remisji. Metodę leczenia łuszczycy dobiera się w taki sposób, aby była ona skuteczna i dawała możliwość kontroli nad przebiegiem choroby, a skutki uboczne jej stosowania były możliwie jak najmniejsze.

W leczeniu łuszczycy zwykłej pomocna jest także balneoterapia oraz leczenie sanatoryjne i klimatyczne. Często zaleca się też pobyt w ciepłych krajach oraz połączenie ekspozycji na słońce z kąpielami w morskiej wodzie. Dla osób chorych skuteczną terapię wspomagającą stanowić może natomiast psychoterapia.

Leczenie łuszczycy terapią UVB 311 i UVA

Specjalistyczną metodą, jaką proponuje medycyna estetyczna, jest terapia z użyciem światła UVA i UVB 311nm. W powyższej metodzie do wyemitowania wiązki światła stosuje się specjalną kabinę, która wykazuje wysoką skuteczność w leczeniu łuszczycy zwykłej, bielactwa czy stanów zapalnych skóry. Ryzyko wystąpienia jakichkolwiek skutków ubocznych jest bardzo niskie. Medycyna estetyczna w leczeniu łuszczycy wykorzystuje promieniowanie UVB o długości fali 311nm, gdyż jest ona uznawana za najbezpieczniejszą metoda fototerapii. Na dodatek pozwala uzyskać stosunkowo długie okresy remisji. Jednak dla utrzymania zadowalających efektów leczenia łuszczycy, kluczowa jest systematyczność wykonywania takich naświetlań.

Dla uzyskania zadowalających efektów w leczeniu łuszczycy, konieczny będzie dobór odpowiedniej ścieżki leczenia i niezwłoczne wdrożenie wymaganych procedur. Regularnie przeprowadzane zabiegi, przyjmowane leki oraz miejscowo aplikowane środki lecznicze, zapewne wydłużą okresy remisji łuszczycy oraz zmniejszą ich intensywność.