Coraz częściej narzekamy na różnego rodzaju bóle czy odrętwienia kończyn lub kręgosłupa. Przyczyny tego stanu rzeczy są wielorakie, lecz do podstawowych należą deformacje tkanki kostnej, stałe przyjmowanie niewłaściwych pozycji, nadwyrężenie siły neuro-mięśniowej przez długookresowe wykonywanie tej samej czynności oraz krwiaki i obrzęki. Ze strony funkcjonalnej układu nerwowego wszystkie uszkodzenia (mechaniczne, wewnętrzne lub zewnętrzne) powodują zmiany plastyczności układu nerwowego, powodując w związku z tym nieprzyjemne doznania ruchowe, bólowe i czuciowe. Dolegliwości te są bardzo nieprzyjemne i utrudniają codzienne funkcjonowanie. Wykonanie operacji nie zawsze jest rekomendowane lub możliwe do wykonania. Na szczęście dostępnych jest wiele rodzajów terapii, wśród których szczególnym uznaniem cieszy się neuromobilizacja.

Czym jest neuromobilizacja?

Jak sama nazwa wskazuje, neuromobilizacja to metoda fizjoterapii, która mobilizuje do pracy nerwy oraz otaczające je tkanki. Podstawowe założenie tej metody uznaje, że konsekwencją każdej dysfunkcji narządu ruchu (czyli układu kostnego) są zaburzenia mechaniki układu nerwowego. Podstawą tej metody jest przede wszystkim bardzo dokładna diagnostyka –  manualna lub za pomocą EMG. Sprowadza się ona do precyzyjnego ustalenia miejsc, w których elastyczność tkanki nerwowej jest zaburzona.

Metodę neuromobilizacji opracował w latach 80. ubiegłego wieku australijski terapeuta David Butler. Technika ta inaczej zwana jest metodą Butlera lub leczeniem ruchem. Neuromobilizacja to metoda manualna, polegająca na uelastycznieniu nerwów, a tym samym ścięgien za pomocą odpowiednich ćwiczeń. Częstotliwości powtórzeń oraz zakres wykonywanych ćwiczeń ustalane są indywidualnie w trakcie kolejnych sesji.

Metoda doskonale sprawdza się w zwalczaniu początkowych objawów zespołów kostno-nerwowych lub jako metoda uzupełniająca inne terapie. Neuromobilizacja polecana jest w szczególności w powszechnie występujących problemach zdrowotnych, takich jak zespół cieśni nadgarstka oraz pierwsze stadium rwy kulszowej.

Zespół cieśni nadgarstka i jego leczenie metodą neuromobilizacji

Zespół cieśni nadgarstka to bolesne zaburzenie funkcji nerwu pośrodkowego dłoni. Jej przyczyny są dobrze poznane – powszechnie cierpią na nią osoby, których praca polega na ciągłym używaniu klawiatury komputera. Podłożem do rozwoju schorzenia mogą być również choroby reumatoidalne czy obrzęki tkanki łącznej. Neuromobilizacja nadgarstka polega na odtworzeniu prawidłowej neuromechaniki za pomocą odpowiednich ćwiczeń. Warto podkreślić, że aktywności te nie polegają na ruchach samych dłoni, lecz całej kończyny górnej, ponieważ uszkodzenie pojedynczego nerwu bardzo często wywołuję serię innych dolegliwości. Neuromobilizacja nadgarstka sprawdza się także doskonale jako metoda przywracająca funkcjonalność poszczególnych partii ciała po leczeniu operacyjnym.

Leczenie nerwu strzałkowego metodą neuromobilizacji

Nerw strzałkowy to słabsza gałąź nerwu kulszowego, położona wzdłuż całej nogi (od uda do stopy). Jego uszkodzenie powoduje opadanie, bolesność i tzw. ciągnięcie stopy oraz brak możliwości swobodnego zginania palców. Neuromobilizacja nerwu strzałkowego, podobnie jak nadgarstka, polega na dokładnym wykryciu miejsc, w których nerw strzałkowy stracił elastyczność oraz jej przywróceniu dzięki odpowiednim ćwiczeniom. Aktywności te polegają na naprzemiennym odwodzeniu i przywodzeniu stawu skokowego, odwracaniu (supinacji) stopy lub całej nogi oraz zginaniu i prostowaniu kończyny dolnej, przy zachowaniu odpowiedniej postawy i właściwym ułożeniu ciała.

Metoda Butlera jest bardzo skuteczna w leczeniu zachowawczym. Neuromobilizacja nerwu strzałkowego jest zalecana przy pojawianiu się pierwszych zaburzeń ruchowych i czuciowych stopy, podudzia oraz łydki. Jej zastosowanie pozwala bowiem uchronić pacjenta od bolesnej operacji oraz długotrwałej rehabilitacji pozabiegowej.